Farezil przeprosił swojego rozmówcę, wyjaśniając swoje wyjście zmęczeniem, po czym szybko udał się na górę za swoją towarzyszką.
Gdy Lilien przechodziła obok grupki ludzi stojących przy barze, mlody śpiewak przestał grać i odprowadził piękną elfkę wzrokiem. Inni zachowali jeszce mniej dyskrecji, niektórzy nawet w chwili zauroczenia podązyli za nią kilka kroków.
Po chwili muzyk i innni jego towarzysze wrócili na plan materialny po tej chwili nie uwagi, bard odłorzył instrument i zaczął opowiadać ciekawą ballade o niesamowicie pięknej elfce, która nie mogła wyjść za mąż za księcia-człowieka. Wszyscy jego słuchacze wpatrują się w przestrzeń z rozmarzonymi twarzami...
Kancie zostałeś przy stoliku tylko z Gardakanem. Noc jeszce młoda, jednak wciąż masz na sobie mokre ubranie, którego z chęcią byś się pozbył. Ty zaś Gardakanie jesteś głodny, bowiem zarówno w czasie ostatnich emocjonujących wydarzen, jak również w czasie tak długiej podróży nie jadłeś zbyt dużo.

-Bądź co bądź bramy otwierają dopiero jutro rano. Widzę iż jesteś równie zmęczony jak ja. Dobrej nocy życzę.
Kand powoli wstaje od stołu, bierze swój tobołek i kieruję się w stronę baru. Przy barze, mówi do Karczmarza:
-Pokój odpowiedni dla sługi Pelora poproszę. - Po czym przesuwa w stronę karczmarza platynową monetę.

Ostatnio edytowany przez Mr. D (2011-01-24 20:50:30)

-Jednoosobowy, będzie w sam raz.

~Strzeżonego, Pelor strzeże- Kand podnosi się z łózka i zamyka drzwi na klucz. Po krótkim zastanowieniu zdejmuje z siebie brudne, przemoczone ubranie i zakłada nocne. Potem odprawia krótkie modły na cześć Pelora, wskakuje pod kołdrę i idzie spać.

Pierwsza noc w ciepłym łóżku od bardzo dawna. Obudził was dopiero głośny gwar ludzi z dołu oraz wpadające promienie słoneczne przez okno. Kancie budzisz się i widzisz, że rzeczywiście zamknięte drzwi ochroniły twój dobytek, z tego co widzisz nic nie zniknęło. Tobie Gardakanie spało się trochę gorzej: miałeś złe sny o swojej przeszłości: twarze i urywki zdań przewijały się przez twoją głowę w śnie. Jednak kilka godzin w łóżku i tak pozwoliło Ci zregenerować siły.
Ty zaś Lilien na pół spałaś na pół czuwałaś wykonując swoją misję. Jednak doskonale wiedziałaś, że w tej małej karczmie żadne zagrożenie Ci nie grozi. Farezil również się już obudził i przeciągając się powiedział:
-Chyba powinniśmy już ruszać. Co prawda do Grendil krótka droga, jednak lepiej tam przybyć wcześnie.
Po czym założył na koszulę w której spał, swoje szaty i zszedł na dół. Podszedł do tego samego stolika u którego byliście wczoraj i gestem ręki wezwał kelnerkę. W karczmie było więcej osób niż ostatniego dnia, przede wszystkim więcej kobiet, których wczoraj prawie nie było, a dzisiaj szczelnie otoczyły znanego wam już muzyka, opowiadającego znaną już wam balladę o nieszczęśliwej miłości pięknej elfki i człowieka.

- Cholera, ale świeci. - Gardakan w samej koszuli okrywał twarz ręką chroniąc się od promieni słońca, które wpadały do pokoju. Wkrótce wstał, założył swoją zbroję upewniając się, że skórzane paski są dobrze spięte. Nie podobało mu się to, że są tak wytarte. Powinien mieć świetne wyposażenie, ale niełatwo o takie, odkąd nie ma żadnej pracy ani okazji.
- Nie ważne -[ pomyślał i zaraz zszedł na dół. Nie był głodny. Dostrzegł elfkę zamawiającą coś do picia albo jedzenia. Wzruszył ramionami przypominając sobie wczorajszą pogawędkę z elfami. Nieczęsto je widywał. Mogło to zwiastować nieoczekiwane przyszłe wydarzenia. Gardakan jednak zrobił kilka głośnych kroków przed siebie i popchnął drzwi chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza. Przeczesał brązowe włosy dłonią wykrzywiając twarz w grymasie niechęci.

Kelnerka jest kobietą o ciemnej karnacji. Nosi białą koszulę z koronkami i niebieską koszulę. Ma niebieskie oczy i długie, kręcone, brązowe włosy. Słysząc twoje zamówienie Lilien uśmiecha się do Ciebie szeroko i mówi:
- No masz szczęście, że też należę do "Zdrowe jedzenie Marka". Dam Ci najlepsze co tutaj mamy.
Po chwili wraca niosąc wasze talerze i dzwab wina wraz z kubkami. Jedzenie jest całkiem smaczne i cieszycie się, że tu jesteście.
Fareliz z wielką chęcią je swoje udko z kurczaka i popija winem. Wydaje się bardzo zadowolony i nie odzywa się przez cały czas trwania posiłu. Po skończeniu prosi kelnerkę o jakąs szmatkę i dostawszy ją wyciera sobie twarz.
[i]- To co? Pomodliłeś się już za tych wszystkich swoich podopiecznych? Już Twój Bóg obdarzył Cię wielką łaską i siłą?[\i] - pyta się uśmiechającTy zaś Gardakanie stoisz na zewnątrz, osłaniając oczy ręką przed słońcem. Po chwili jednak przyzwyczajasz się do niego i widzisz tą smą drogę którą tu przyszedłeś. Właśnie jakiś człowiek zszedł z konia i zmierza w twoim kierunku. Wita Cię i przechodzi obok Ciebie szybkim krokiem. Widzisz pare koni przywiązanych z boku stojące przy pełnym korycie z wodą. Jest przyjemnie ciepło i chciałbyś tak móc stać przez cały dzień, jednak pieniądze same się nie zrobią...